+30.210.38.24.734 |
·
[email protected]

Μια τυχαία σύλληψη την εποχή του Κορονοϊού

Κάποιες από τις αστυνομικές και δικονομικές διαδικασίες δεν σταμάτησαν την 12η Μαρτίου 2020, όταν εκδόθηκε η πρώτη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για το ‘πάγωμα’ των Δικαστηρίων. Αντιθέτως , εξ όσων προκύπτει, αυξήθηκε η ροή συλληφθέντων φυγοποίνων πολιτών (φυγοποίνων ενσυνειδήτως ή ασυνειδήτως) προς τον/την Εισαγγελέα Εκτέλεσης ποινών στο ‘περίφημο’ Υπόγειο του κτιρίου 16. Συνακόλουθα  δεν σταμάτησαν να συνηγορούν και να βοηθούν τους (συμ)πολίτες αυτούς και κάποιοι εκ των Δικηγόρων, ιδίως όσοι αντιλαμβάνονται την ιδιότητα του Δικηγόρου σύμφυτη με την πραγματικότητα (ή αν το πει κάποιος  διαφορετικά σύμφυτη με την ζωή τους.)

Μια τυχαία σύλληψη ή μια ημέρα στα Φυγόποινα ή η Ποινική Δικονομία του Κορονοϊού (Τίτλοι κατά αληθή συρροή)

Εκεί βρέθηκαμε τρεις διαφορετικές φορές αυτές τις ημέρες, συνηγορώντας και υπερασπιζόμενοι  ανθρώπους οι οποίοι είχαν την ατυχία σε μια απλή διασταύρωση στοιχείων εν μέσω κορονοϊού να βρεθούν με εκκρεμή Ποινή (εξ ού και ‘Φυγόποινοι’), ποινή την οποία οι περισσότεροι δεν γνώριζαν καν ότι υπήρχε.

Η σύλληψη όμως δεν ήταν το μεγαλύτερο σοκ. Το μεγαλύτερο σοκ ήταν η πληροφόρηση που ελάμβαναν κατά την προσαγωγή τους στην Εισαγγελία Εκτέλεσης Ποινών  και συγκεκριμένα ότι συνεπεία της αναστολής  λειτουργίας των τακτικών ενδίκων μέσων (έφεση και αίτηση ακύρωσης) ήταν υποχρεωτική η έκδοση Εντολής Φυλάκισης (Φυλακιστήριο) και ο εγκλεισμός (!!) τους εώς την ημερομηνία (άγνωστη ακόμη και σήμερα που μιλούμε) επανόδου της Δικαιοσύνης σε μια πλήρη Δικονομική Τάξη.

Διέξοδοι βεβαίως υπάρχουν , αρκεί ο συλληφθείς να είναι τυχερός και να  προλάβει να αποτανθεί σε έναν έμπειρο Δικηγόρο, άλλως πριν καλά καλά αντιληφθεί το τί έχει συμβεί , υπογράφει ένα  ‘Φυλακιστήριο’ και παίρνει το δρόμο του για όποια φυλακή της χώρας έχει ‘κενές’ θέσεις.   Η ύπαρξη κάποιων εξαιρετικών και ακραίων δικονομικών διεξόδων, αρκετές από αυτές οικονομικά πολύ πιο επώδυνες  από τις συνήθεις δικονομικές  διεξόδους, δεν αλλάζουν ένα δεδομένο : το ότι βασικά ατομικά δικαιώματα που συνδέονται με την λειτουργία (και ) της Δικαιοσύνης έχουν ανασταλεί .

Δικαιώματα όπως το δικαίωμα Ακρόασης (το οποίο έχει χάσει ο ερήμην καταδικασθείς) ή το δικαίωμα στην Δευτεροβάθμια Δίκη (το δικαίωμα στην έφεση) αναστέλλονται και συχνά χάνονται τελείως (όπως στην περίπτωση κατά την οποία απαιτηθεί η συγχώνευση δυο ποινών με ταυτόχρονη  παραίτηση από εκκρεμή ένδικα μέσα). Η υποχώρηση αυτή από βασικές ιστορικές  κατακτήσεις του Σύγχρονου Νομικού Πολιτισμού φοβούμαι ότι αποτελεί υποχώρηση της Πολιτείας από το βάθρο της Νομιμότητας στο οποίο η ίδια στέκεται.

Είναι απολύτως κατανοητή η ανάγκη προστασίας όλων των παραγόντων  της Δικαιοσύνης (Δικαστών και Εισαγγελέων, Δικηγόρων, Δικαστικών Υπαλλήλων και Αστυνομικών). Αλλά όχι πριν εξαντλήσουμε ως Πολιτεία που λειτουργεί ως (όχι σαν ) κράτος Δικαίου, κάθε τεχνική μας δυνατότητα. Και στην παρούσα κρίση, φοβούμαι ότι δεν εξαντλήσαμε τις δυνατότητές μας αλλά φθάσαμε χωρίς πολλή σκέψη στην υιοθέτηση σοβαρών αποκλίσεων από βασικές μας Αρχές, αυτές για τις οποίες η Ευρώπη και η Ελλάδα περηφανεύονται ότι είναι ο θεμέλιος λίθος των Δημοκρατιών μας. 

Ευτυχώς είναι βέβαιο ότι η Δικονομία μας θα βγει από το ψυγείο στο οποίο ‘πάγωσε’ για περίπου 2 μήνες. Αλλά την επόμενη φορά θα πρέπει όλοι μας ως Πολιτεία να σκεφθούμε αποτελεσματικότερα πριν το σοκ προλάβει να παγώσει το Μυαλό και τις Ιδέες μας.

Leave a Reply